Birdaholic Diary: kwietnia 2017

wtorek, 25 kwietnia 2017

Tajny agent numer 343 - pelikan różowy (Pelecanus onocrotalus) na Kielecczyźnie

Pamiętam, jakby to było wczoraj, końcówkę roku 2008, kiedy na południu kraju przez długie tygodnie gościł pelikan różowy. Ptak znaleziony końcem października na stawach w Spytkowicach przez Krystiana Jaintę, zakończył swoje tourné dwa miesiące później na Wiśle pod Wawelem. Gdyby to było o rok później, niewątpliwie pojechałbym go zobaczyć. Swoją poważną przygodę z tłiczowaniem rozpocząłem jednak wraz z początkiem 2009 roku. Od tamtej pory cierpliwie czekałem na osobnika tego gatunku, który na dłużej zagości w kraju, w jakiejś rozsądnej odległości od mojego miejsca zamieszkania - z tego powodu darowałem sobie "kilkudniowe" pelikany różowe, które pojawiały się w międzyczasie na Pomorzu Zachodnim i Gdańskim, na Mazurach, czy Podkarpaciu. Logika nakazywała wierzyć, że ten - nie tak rzadko widywany w Polsce gatunek (ponad 70 stwierdzeń), w końcu musi pojawić się w bogatych w stawy rybne i bliskich mi rejonach, do których ma ponadto najbliżej ze swoich lęgowisk. Lata jednak mijały, udało mi się nawet zobaczyć, o wiele rzadszego pelikana kędzierzawego, za granicą (w Izraelu i Gruzji) naoglądałem się pelikanów różowych, ale stale pozostawał on na mojej krajowej liście wstydu.

Aż do wczoraj. Informacja o pelikanie różowym na pograniczu województw śląskiego i świętokrzyskiego, pojawiła się w czwartek, wraz ze wzmianką, że ptak odkryty został już tydzień temu, ale jego lokalizację utajniono ze względu na dobro wysiadujących w pobliżu łabędzi krzykliwych. W najbliższych dniach ptak potwierdzany był dzień w dzień, a miejsce jego obserwacji stało się tajemnicą poliszynela - co może mieć związek z faktem, że staw na którym przebywa najczęściej pelikan, z miejscem lęgów "krzykliwców" ma chyba wspólną jedynie nazwę miejscowości, na terenie której się znajduje ;). Wczorajszy popołudniowy wyjazd nie tylko wzbogacił mnie o ciekawe i niesztampowe ujęcia tego gatunku, ale przyczynił się też do podtrzymania dobrej passy na mojej krajowej liście gatunkowej - nowy przybytek rejestruję na niej bowiem trzeci miesiąc z rzędu - po lutowej czerniczce i marcowym jarząbku, pelikan różowy staje się 343 gatunkiem, zaobserwowanym przeze mnie w Polsce.

Pelikan różowy (Pelecanus onocrotalus)

Z ekipą i pelikanem w tle - od lewej: Paweł Nowak, Tomek Tańczuk, Agnieszka Tańczuk i ja

środa, 5 kwietnia 2017

W krainie żubra i sóweczki - liczenia ptaków w Puszczy Białowieskiej

Koniec marca miałem okazję spędzić w Puszczy Białowieskiej, gdzie uczestniczyłem w liczeniach ptaków dla Białowieskiego Parku Narodowego. Akcja koncentrowała się na wybranych gatunkach - czterech dzięciołach: białogrzbietym, czarnym, trójpalczastym i zielonosiwym oraz siniaku, jarząbku i sóweczce, natomiast terytorialnie ograniczała się do rezerwatu ścisłego, czyli obrębów ochronnych Orłówka i Hwoźna. Przemieszczałem się przeważnie rowerem (poza jednym transektem pieszym wzdłuż kolejki wąskotorowej z Kosego Mostu do Starej Białowieży). Korzystając z okazji, odwiedziłem również okoliczne tereny, m.in. Park Pałacowy w Białowieży, Miejsce Mocy, Drogę Narewkowską, Teremiski, Rezerwat Lasy Naturalne Puszczy Białowieskiej czy Narewkę, pokonując w sumie ponad 130 kilometrów.

Oprócz wszystkich objętych liczeniami gatunków ptaków, udało mi się również dokonać innych, interesujących z mojego punktu widzenia (mieszkańca Śląska) obserwacji, m.in. krzyżodziobów świerkowych, orzechówki, droździków, jemiołuszek, tokujących samotników i kszyków czy kluczy żurawi, liczących po kilkaset osobników. Ostatniego dnia wolontariatu, po ośmiu latach poszukiwań, udało mi się wreszcie zobaczyć jarząbka w Polsce - nadmienię, że był on ostatnim, dotąd niewidzianym przeze mnie krajowym gatunkiem lęgowym - na polskiej liście zapisał się on pod numerem 342. Czterokrotnie napotykałem też żubry, które dotąd miałem okazję widzieć tylko raz, podczas mojej wizyty w puszczy, latem 2012 roku.

Zaprezentowane poniżej zdjęcia pokazują trzy oblicza Puszczy Białowieskiej i okolic. Po pierwsze: faunę (przeważnie skrzydlatą), która była głównym celem wyjazdu, wzbogaconą o kilka ujęć okazów flory. Po drugie - krajobrazy: zwłaszcza niesamowity las, będący reliktem pierwotnych puszcz niżowych, pokrywających niegdyś znaczne tereny środkowej Europy. Pominąć nie sposób też architektury, która jest nieodłącznym i bardzo wyrazistym elementem lokalnego krajobrazu kulturowego.

FAUNA I FLORA